Een van mijn vroegste herinneringen is dat ik op de peuterspeelzaal mijn vriendje enthousiasmeerde om mee te bouwen aan een hut. Deze hut was gemaakt van matrassen, een tafel, dekens en stoelen. Met ditzelfde vriendje heb ik een hut gegraven in hun achtertuin. Echt onder de grond, ik weet het nog als de dag van gisteren.
Wat ik me ook nog herinner is dat, als de hut eenmaal af was, ik in ons bouwsel wilde zitten. Maar daar was ik de enige in. Zodra de hut af was verdween mijn speelkameraadje en zat ik alleen. Ik kan me niet herinneren dat ik het erg vond dat hij na 5 minuten cocoonen wegvluchtte om aan iets nieuws te bouwen, ik had diverse fantasievriendjes.
Later op de kleuterschool liet ik datzelfde vriendje lieveheersbeestjes vangen terwijl ik, met schoenendoos onder de arm, de speelzaal in sloop om vouwpapier te pikken en maakte ik huisjes voor mijn rode vriendjes met zwarte stippen waar ik doodsbang voor was. 20 jaar later ontwierp ik op de Gerrit Rietveld Academie een leefomgeving waarin mijn paard en ik samen konden wonen.
Achteraf gezien lijkt de slingerroute die ik genomen heb vanaf het moment dat ik van de middelbare school af kwam totdat ik Architectuur ging studeren op de Gerrit Rietveld Academie een enorme omweg. En toch zijn die tussenstappen - reclamecommunicatie, reizen, Taal en Beeld, weer reizen - nodig geweest om op de bestemming aan te komen en een draagvlak te creëren voor waar ik nu mee bezig ben.
Niet anders dan wat ik als kind deed creëer ik als interieurarchitect plekken die aansluiten bij de functionele en emotionele behoefte van de eindgebruiker.
Het transformeren van bestaande bouw heeft niet louter met interieurarchitectuur te maken. Er is ruimte voor concept-denken, ik onderzoek de intrinsieke motivatie van mijn klant en vertaal deze naar een ontwerp dat in lijn is met de nieuwe functie, met het gebruik, met de kernwaarden van de onderneming. Ik gebruik al mijn zintuigen om het verhaal van het verleden naar een plan te brengen dat toekomst in zich heeft, om de waarden, normen, dromen en wensen van de nieuwe gebruikers te verenigen in een ontwerp. In dit proces komen al mijn opleidingen, alsof ik het van te voren zo bedacht heb, tot hun recht. Het maken van een verhaal, multidisciplinair ontwerpen, de herontwikkeling van bestaande bouw duurzaam inzetten zodat het nog vele generaties waarde toe mag voegen!
Zoals de ruimten die ik als kind creëerde de kinderlijke vertaling is van een behoefte om me terug te trekken, is het aan de volwassen mij, de interieurarchitect, om vorm te geven aan de leef- of werkomgeving in bestaande bebouwing. Niet anders dan wat ik als kind deed creëer ik als interieurarchitect plekken die aansluiten bij de functionele en emotionele behoefte van de eindgebruiker. Toen waren mijn klanten lieveheersbeestjes en onzichtbare vriendjes, nu zijn het ondernemingen die de wereld iets moois te brengen hebben!
Liefs Niki